We schrijven regelmatig korte stukjes. Mogelijk bemoedigen ze en zijn ze toepasbaar.
Iemand komt een verhaal vertellen. Het begint vriendelijk en beheerst. Dan verandert de toon. Misschien langzaam maar het kan ook plotseling naar buiten komen. Het gezicht verandert, het lichaam verstrakt en een enorme boosheid laat zich zien. Wat doe je dan?
Boosheid heeft een functie. Zeggen: "Je moet niet boos zijn" werkt niet. Hoewel, het gesprek kan dan weer netjes binnen de paadjes komen, maar het is de vraag of dat de bedoeling is.
Stel eens de vraag: "Vertel eens wat je zo moeilijk valt". Het moet er toch uit. Dan maar beter in een pastoraal gesprek.
Als u boos wordt, zondig dan niet:
Laat de zon niet ondergaan over uw boosheid,
geef de duivel geen kans.
Zie Efeze 4:26 en 27.
Boos zijn is geen zonde. Er niets mee doen is gevaarlijk. Het is slecht voor een mens en de duivel kan ermee aan de haal gaan. Mag iemand in een pastoraal gesprek met je praten over zijn of haar boosheid? Raakt het je eigen gevoelens? Je kunt helpen door het er te laten zijn, zonder er een oordeel over te hebben. Je kunt helpen door goed te luisteren en er dan samen iets mee te gaan doen.